Zauważyłam, że 500tki bardzo szybko mi się ostatnio układa, może za szybko.

Wygięte, bogato zdobione dachy stanowią jeden z najbardziej charakterystycznych elementów architektury chińskiej. Zachowane modele ceramiczne potwierdzają powstanie, że przekształcenie się pierwotnie prostych krawędzi dachów w podniesione łuki nastąpiło w czasach po dynastii Han, ale przed panowaniem dynastii Tang. Maniera ta, uznawana niemal za symbol architektury chińskiej, nie pochodzi bynajmniej z Chin, lecz z Półwyspu Indochińskiego. Przenikała stopniowo z południa, stała się w Chinach czymś powszechnym dopiero w czasach dynastii Song. Wiązało się to z rozwiązaniem szeregu problemów technicznych, gdyż zupełnie inny jest rozkład sił. Dodatkowo dachy te były pokrywane niekiedy ciężkimi glazurowanymi dachówkami. W przypadku budynków wielokondygnacyjnych (np. pagodach) każda kondygnacja posiada swój własny daszek. W dachy wyposażone są niekiedy nawet bramy i mury. Dachy świątyń i pałaców wspierały się na specjalnej konstrukcji, zwanej dougong, pełniącym również funkcję amortyzacyjną i ozdobną. Jest to element poświadczony już w okresie Wiosny i Jesieni (VIII -V w. p.n.e.) Stosowanie dougong w mniejszych budynkach mieszkalnych było zabronione.